Un verán máis Os Careca xuntáronse arredor dunha mesa. A “Carecada” dos curmáns non se fixo este ano, mais iso non preocupa a ninguén, saben que a tradición non se perde, que sempre haberá agosto, sempre haberá unha mesa, e sempre haberá alguén disposto a chamar os demais.
Os Carecas son oito irmáns nacidos na rúa San Roque, exactamente no número 37, «pretiño da mal chamada Praza das Airas, que en realidade estaba nos terreos onde hoxe hai un aparcadoiro de terra», lembra Pedro, o pequeno da saga.
O pequeno si, pero non o oitavo como di un dos irmáns, porque a conta dos números nunca quedou clara: «Todos temos número. O Domingo, un; a Chari, dous; Gerardo, o terceiro; Amalia, a de Barcelona, a cuarta; e despois viñamos os nenos: o Turi, o Sesi, o Javier e eu. Segundo esa conta, eu son o oito”, explica Pedro.
«Non estou de acordo», engade co sorriso de quen xa discutiu iso mil veces. «Porque o primeiro era o patriarca, o meu pai, que era o verdadeiro Careca. Así que eu non son o oito, son o nove», argumenta.
A orixe da tradición
A xuntanza empezou sendo un desexo de Ana, a nai. Quería ter os fillos diante, todos á vez, cousa case imposible: cando un viña, outro xa marchaba; cando regresaba a de Barcelona, escapaba outro. Un ano, cansada de esperar, sentenciou: «O día que veña a irmá de Barcelona, facemos unha comida». E así foi.
Reuníanse na bodega de Javier e Ana pagaba todo. Os últimos anos, antes de morrer en 2007, deixoulles un encargo solemne: «O día que eu falte, tedes que seguir facendo isto».
E cumprírono. Os últimos anos, a reunión faise no restaurante San Mauro, pero a esencia segue a mesma: falar, rir e recordar.
Paralelamente, os fillos dos Carecas tamén inventaron a súa propia festa, a “Carecada” que non é outra cousa que a reunión dos netos de Ana que conserva o mesmo espírito pero cos fillos dos fillos.
A casa da rúa San Roque
A casa onde creceron non tiña luxo ningún, nin espazo. «Non sei como cabiamos todos», di Pedro. «Eu durmía coa avoa, que vivía con nós. Se ves a casa hoxe parece imposible. Pero daquela era normal: todas as casas eran así, pequenas e ateigadas de vida».
San Roque era daquela unha rúa chea de movemento. Estaba o comercio de Juanito, a cantina, a tinturaría da Catalana, o zapateiro, a señora Enriqueta co seu forno de roscóns. «Facía uns roncóns enormes, con doce ovos ou máis. E cando quedaba masa pegada chamábanos aos rapaces para arrabañar. Era unha festa».
A rúa era un pequeno mundo: o albardeiro, a costureira, o bar da Ponte, o afiador que chegou máis tarde... Cada casa, cada portal, tiña unha historia.
Aventuras de rapaz
Non todo eran lembranzas doces. Pedro conta un accidente: «Caín preto da ponte de San Fernando e craváronseme cristais dunha botella rota. Tiña cinco anos. Fun detrás dos maiores, como sempre. Agora ves un rapaz de sete e non o deixas nin subir a unha escaleira. E nós, con cinco, xa trepabamos por silveiras coma se nada».
A herdanza dos Careca
Ana León e Arturo García deixaron oito fillos, máis de vinte netos e un alcume que fixo familia: Os Careca. O nome veu do pai, calvo de toda a vida, pero quedou para todos. «O mellor —di Pedro— é que ademais de familia somos amigos».
E quizais aí estea o segredo: non é só sangue, son tamén risas compartidas, recordos comúns, a complicidade de quen se recoñece no outro. Cada agosto, arredor da mesa, confírmase esa herdanza invisible. Un legado de afecto, de historias e de retranca, que nin a morte nin o tempo conseguiron apagar.
