No noso percorrer pola comarca descubrimos lugares e xentes, coñecemos os seus usos e costumes, como era a vida hai unha morea de anos. Facemos un alto en Outeiro, unha aldea que pertence a Santa María de Mones, no concello de Petín, falamos con Laura Estévez.
Laura lembra a súa aldea natal, Outeiro, como «un pueblo moi bonito que ten unha vista encantadora, sen dúbida»: Os que vivían pola parte de adiante, como ela matiza, moito máis. «Iso é un miradoiro», afirma cun brillo especial na mirada.
Vivíase do campo, «cada un tiñamos as nosas viñas que era do que se vivía» e tamén da gandería. «Cando era non inverno a xente dedicábase a comprar bos bois para facer ou trato e sacarlle algo de diñeiro. Baixábanse ao día sete que había moi boa feira».
Entre Oporto e Outeiro, na Tilleira, había adegas e covas xa que «o que máis e o que menos dedicábase ao viño», Laura recorda a vendima como unha data moi especial xa que viñan cuadrillas de sete ou oito persoas que de normal repetían dun ano para outro.
Os cestos eran de madeira e «acarrelábanse as costas». As distancias eran longas e como recorda «ao mellor facían un viaxe antes do almorzo. Levábaselle o almorzo á bodega». Para a xente que tiña bois era máis doado xa que se lle poñía o carro e xa se chegaba cerca da viña.
Di Laura que se pisaba a uva nos pilos para obter o viño e logo polas escaleiras de pau subíase a artesa desde onde caía o viño e o bagazo á cuba. Os vendimaregos durmían nas palleiras «dábanselle unhas mantas » e a durmir. E nas casas non se durmía mellor, como conta Laura, os colchóns eran de millo e logo xa pasaron a ser de lá. Non había váter o que se «levaba» era a «bacinilla».
A escola estaba en Outeiro e alí estudiaban no tempo de Laura sobre corenta nenos, hoxe do edificio tan só quedan unhas pedras e os nenos cóntanse cos dedos dunha man e aínda sobran. Xogaban «aos escondites, as bolas, ao tríquel». «Na Tilleira faciamos un buraco e mirabamos a ver quen metía mais bolas nel».
Mallaban o pan na aira que está diante da casa dos Mancebos, pero antes preparábana dun xeito curioso, «barríana ben con uces e xestas e despois de ben limpa, aquela caca do boi batíase con auga e facíase unha pasta e coas xestas e fachizos estendíaselle ben polo suelo e aquelo facía unha costra e para o outro día que estaba seca poñíase o pan todo colocadiño, cas espigas igualadiñas e entre tres ou seis ou os que foran cruzábanse cos mallos e alí mallaban o pan, os garavanzos e todo o que se ía recollendo».
Vivíase do que se recollía nas fincas: patacas, pementos, repolo, tomates..., de todo. Había fonte e forno para cocer o pan e pola vendima mataban o chivo «sabía a gloria cas patacas que preparaba a mamá», e en decembro o porco.
Neste tempo íase a «buscar choupís» e outro cogomelo que comían eran as perrachicas. Collíanse cangrexos e anguías no río. Recorda Laura o Sil sen embalsar, era onde lavaban a roupa da vendima, e as mantas. Tamén se bañaban.
Cos veciños había moita convivencia, «reuniámonos na recolección da herba e se viña a tormenta, alí aparecía o pueblo enteiro a axudarche». «Había o queixo, había a bota de viño... Era moi bonito, a min como me gustan os animais e o campo, que queres que che diga».
Despois de escoitar a Laura quedamos con esta frase: «Creo que antes había máis felicidade. Con menos vivíase mellor»
Se queres escoitar a conversa completa con Laura está na seguinte ligazón:
