Ese era el , o Juanón, a alma da plaza, un petinés de libro. Gustáballe convidar a todo mundo a un grolo na súa casa e, sempre estaba disposto para a festa, aínda que cos anos, como todo, iso tamén foi indo a menos.
A entrada do poboado tiña a súa pequena casa, no que no seu día fora o forno onde a súa nai cocía o pan, na que todo o mundo era benvido. Un cacho de pan, un pouco chourizo e un grolo de viño, se cadra tamén unha copiña de licor café e, sobre todo, unha parola.
«Onde vas pichón?» Preguntábache cando te cruzabas con el ou pasabas por diante da súa casa.
Sentábase na porta, no inverno na parte sur onde tiña a horta e no verán na cara norte que daba para a praza diante da igrexa, na Carreira. Preguntábache polos teus e polo teu, pero non para querer saber, se non para compartilo contigo.
Foron moitas as «juergas» que correu. Gustábanlle as merendas cos amigos, coma bo petinés que era. De trato amable e sempre cunha boa palabra. Picón, tamén; esa é a esencia do petinés.
Foise a bailar coa súa Lola, a parella con quen compartiu a vida cando esta era serea, como o seu partir.
Mañá recibirá sepultura no cemiterio de Petín. O funeral ás seis da tarde na igrexa de Santiago Apóstolo ao pé da súa casa.
Juanón, «unha gran persoa, un gran amigo».
