Unha noite máxica onde as meigas e o misticismo conquistan Galicia

A orixe da celebración da noite de San Xoán remóntase á antiga costume de festexar a véspera do solsticio de verán no hemisferio norte. Miles de anos despois, segue sendo unha das noites máis especiais no noso calendario. E, sobre todo, en Galicia. 

Terra de meigas —e meigallos—, lendas remotas e crenzas baseadas nun misticismo hipnótico. Hipnótico como o fume das fogueiras que este madrugada iluminaron moitos pobos. Unhas lapas que representan tamén ao pasado, ao presente e, sen dúbida, o futuro.

Cantos de nós botamos algunha vez os nosos apuntes ao fogo para despedir o curso escolar? Ou cantos pedimos mil desexos unha vez que prendía a madeira e as herbas? E —algo que non pode faltar en moitas casas— cantos lavamos hoxe a cara coa auga de San Xoán caseira e bendita por esta noite?

Un conxunto de herbas que se prepara a véspera desta festividade. Obtense recollendo o rocío da noite —que simboliza á lúa— nunha cunca onde previamente déixanse as herbas elixidas. As máis habituais en Galicia son a herbaluisa, toxo, fiuncho, malva, sauco ou romero, entre outras. 

Quen elaborou esta mezcla puido lavarse esta mañá a cara e as mans para protexerse de enfermidades, desgrazas e envidias. Ademais, este ano a lúa estaba chea, o que profería a este «meigallo» dun simbolismo especial. 

Numerosas son as tradicións segundo cada barrio, pobo ou cidade. Incluso en cada comunidade de España. Aquí deixamos un vídeo onde falamos da historia desta festividade con veciños de Éntoma e de Petín: