)
Como cada 25 de xullo, Petín vístese de gala para honrar ao seu patrón Santiago, e este ano non foi diferente. Cando as campás marcaban a unha en punto, o santo saíu en procesión, portado con respecto polos veciños, baixo un sol que daba tregua e entre o son solemne da charanga.
As rúas do Petín vello, adornadas con flores e bandeirolas, recibiron ao patrón cun aire de festa e devoción.cando a procesíon estaba chegando á praza, o aroma do cabrito asado da panadería do Querol fixo virar cabezas e revolver estómagos. Ao pasar por diante do forno, a barriga non puido evitar dar sinais de vida, lembrando que a tradición tamén pasa pola mesa.
Tras a procesión, o santo volveu á igrexa, onde o coro de Petín lle dedicou unha sentida canción que emocionou aos presentes. Un momento íntimo, bonito, deses que quedan na memoria colectiva do pobo.
Pero non todo foi rezar. Mentres uns seguían os actos litúrxicos, outros agardaban na praza a chegada da sesión vermú, cita obrigada nas festas de Petín. Os bares comezaron a encherse, os grupos de veciños saudábanse, e o ambiente ía collendo forza, como debe ser nunha festa de verdade.
Nas casas, os cabritos recén saídos do forno agardaban para o xantar familiar, onde non faltan nin o viño da terra nin os contos de sempre. Porque en Petín, as festas do patrón son moito máis que unha misa ou unha procesión: son encontro, sabor, música e memoria compartida.
Un ano máis, Santiago foi celebrado como mandan os costumes e o corazón. E xa se sabe: se o patrón quere, para o ano… máis e mellor.
