O Enterro da Sardiña: un funeral cheo de queixumes, pregarias e chourizos

Entre laios e risas, o Entroido do Barco despídese como quen se vai de festa, pero cunha miga de pena no corazón. A comitiva do Enterro da Sardiña, liderada polo Meco (que, por certo, era un pouco máis que un simple boneco, grazas a catro valentes que o portaban), partía da praza Maior pasadas as oito e media da tarde deste mércores de Cinza. Tras eles, e coa colaboración de Gargallada Teatro, un desfile de personaxes que incluía ao cura, ao bispo, aos monaguillos, e ás choradeiras, todos eles con cara de circunstancias, como se soubesen que a festa estaba a piques de rematar.

O público, con candeas acesas e un aire de solemnidade que contrastaba co ambiente festivo, seguía a procesión polo casco antigo da vila. Paraban aquí e acolá, non para descansar, senón para recitar coplas satíricas que, como un eco de risas amargas, facían un repaso á actualidade do Barco: as infraestruturas que nunca chegan e a festa do Botelo que, a pesar de todo, sempre se celebra.

Ao chegar á praza, e tras as últimas “pregarias” que soaban a risa e choro ao mesmo tempo, procedíase á queima do Meco. O boneco estoupaba en mil anacos, levando consigo a troula entroideira e un anaco da nostalxia que todos sentían. E para rematar, a festa continuaba co reparto de chourizos e pan, como se a comida puidese aliviar a tristeza de despedir o Entroido.