Unha tradición que se rompe despois de levar pasando de xeración en xeración desde hai máis de cen anos
O recollemento e
a tristura fíxose esta Semana Santa máis palpable ca nunca. A rúa da Carreira
en Petín non estivo alumeada pola tintinante chama dos caracois ao paso da Virxe
da Soidade, por diante da casa da Pili «da Mansa».
Un pequeno mal
entendido fixo que a persoa que os traia desde de forma habitual, este ano non
os atopara. Cando ían a preparalos onte a tarde decatáronse que non había moluscos e polo tanto, tampouco
cunchas. O erro non se poido emendar xa que son máis de douscentos caracois os
que se precisan para adornar as escaleiras e a cruz.
A procesión dos Caracois e a do Encontro marcaron desde sempre a Semana Santa petinesa. Xa desde nenos os veciños de Petín teñen unha cita a noite de Venres Santo coa virxe que acaba de perder o seu fillo. O silencio só se rompe co canto do Miserere que cada vez ten máis cantores. A escuridade das rúas da parte mais antiga iluminase coa luz dos caracois desde hai más de cen anos. Unha tradición á que este ano non se sumou a familia do barrio da Carreira. Non houbo cunchas cheas de aceite colocadas nos ferros da baranda das escaleiras, nn non aros dos maceteiros e tampouco na cruz.
Procesión da
Soidade e Miserere
As 22:00 horas as
rúas de Petín enchéronse de fervor
portando a imaxe da Dolorosa e a do Cristo de procedencia barroca. O silencio faise
dono do pobo e só se rompe polo Miserere
cantado por un coro de homes, mentres a iluminación das rúas é tenue e o recollemento patente. Una tradición que conta
con máis de 125 años de historia.
Esta forma de
conmemorar o Venres Santo copiouse do que facían no Santuario das Ermitas e
desde vense realizado ano tras ano.
Os homes que
cantan en latín o Miserere reúnense polas tardes para ensaiar. O Xoves Santo é
a proba de fogo xa que ese día únese ó coro de voces as dos homes que viven
lonxe de Petín. Hai que coordinar as voces para que non se produza ningunha
nota discordante. O momento especial é cando arrancan co primeiro canto xa fora da igrexa e esta
como testemuña. A acústica é impresionante e esas voces graves rompendo o
silencio é o mellor da Semana Santa.
