A pé ou en vehículo todoterreo as xentes de Casaio e doutras partes da comarca achéganse cada primeiro de maio a ermida de San Xil para honrar o santo. Este ano pese a facer frío o sol estivo presente o que permitiu os romeiros disfrutar moito máis do día.
A xornada comezou coa procesión do santo ao redor da Ermida, logo a misa na súa honra y ao remate comida con amigos e veciños na que non faltou a música da charanga e os cantos dos romeiros. Tortillas, empanadas, pulpo e toda clase de carnes asadas nas brasas foi parte do xantar, sin esquecer a sobremesa con todo tipo de doces.
Este ano, na conmemoración eclesiástica, notouse a falta de Anselmo Prada León —poeta e devoto do santo— que cada ano ao remate da misa e do canto a San Xil adica un poema ao santo. El non puido estar pero si o seu poema que resoou na capela na voz de Benancio. Tamén se botou en falta a Manuel “do Teixadal” ou a Fermín, fieis seguidores do santo e que tampouco estiveron por problemas de saúde.
O recóndito paraxe onde se acha a ermida foi elixido polo santo para abandonar a vida terreal e morrer nestas terras, non sen antes —como conta a lenda— ser amantado por unha cerva. É por elo que a imaxe deste animal aparece ao carón da do santo. No museo das monxas clarisas de Monforte hai un relicario de San Xil, media figura do abade, calvo e con frondosa barba, no que na man dereita leva o báculo de abade e na esquerda a dun cervo na peaña.
O día propio da festa na honra do San Xil é o 1 de setembro, ocasión na que os casaieses e visitantes veneran ao santo na capela construída no lugar de Chao da Veiga —paraxe por riba do pobo de Casaio— a mediados do século pasado.